Cezayir ve Türkiye Gayrimenkul Yatırımı: Kazablanka ve Ankara Arasında Güçlü Bağlar

Cezayir ve Türkiye Gayrimenkul Yatırımı: Kazablanka ve Ankara Arasında Güçlü Bağlar

Geçtiğimiz yıllarda, Kuzey Afrika’nın en büyük ekonomilerinden biri olan Cezayir’deki zengin ve orta sınıf aileler, ev sahipliği arayışlarında giderek daha çok Türkiye’ye dönüyor. Bu hareket, sadece rastlantısal bir trend değil — derin tarihsel, kültürel ve ekonomik bağların doğal bir sonucu. Ve bu akımın merkezinde, hem Cezayir’in ticari kalbi Kazablanka hem de Türkiye’nin siyasi ve ekonomik merkezi Ankara var.

Kazablanka’daki iş insanları, uzun yıllar Avrupa’ya yönelmişti. Fakat son on yılda, özellikle 2018 sonrası itibarıyla, bu yönelim yavaş yavaş Türkiye’ye doğru döndü. Neden? Çünkü Türkiye artık sadece bir komşu ülke değil; güvenli, erişilebilir ve kültürel olarak tanıdık bir alternatif haline geldi.

Cezayir’de yaşanan döviz sıkıntısı, konut eksikliği ve idari engeller, birçok ailenin yurtdışında mülk alma kararını zorunlu hale getirdi. Ancak Avrupa ülkeleri artık yüksek maliyetler, karmaşık vize politikaları ve kültürel mesafelerle karşılaşıyor. İşte tam burada Türkiye devreye giriyor.

Ankara, sadece Türkiye’nin başkenti değil, aynı zamanda Cezayirli yatırımcılar için ideal bir nokta. Şehrin düzenli altyapısı, düşük suç oranları, uluslararası okullar, iyi sağlık hizmetleri ve özellikle “Avrupa’dan daha az pahalı ama Avrupa kadar modern” yaşam standartları, Cezayirli ailelerin gözünde büyük bir avantaj. Ayrıca, Ankara’da yaşayan binlerce Cezayirli öğrenci ve diplomat, şehre ait bir hissiyat oluşturuyor. Birçok Cezayirli, “Ankara’da kendimi evde gibi hissediyorum” diyor. Dil farkı yok, gelenekler benzer, yemekler tanıdık, hatta bazı semtlerde Cezayirli topluluklar kendi sosyal dairesini kurmuş durumda.

Türkiye’nin 2019’dan itibaren uyguladığı yabancıların gayrimenkul alma hakkı yasası, bu akımı hızlandırdı. Cezayirli vatandaşlar, Türkiye’de herhangi bir sınırlama olmadan ev, daire veya arsa satın alabiliyor. Bu, Fransa ya da İspanya’daki gibi özel izin süreçlerine gerek duymadan, sadece pasaport ve tapu işlemiyle mülk sahibi olma imkanı sunuyor.

Kazablanka’daki bazı zengin aileler, İstanbul’a değil, Ankara’ya yöneldi çünkü orada daha sakin, daha temiz ve daha güvenli bir yaşam arıyorlardı. Özellikle Çankaya, Mecidiyeköy, Keçiören ve Mamak gibi semtlerde, Cezayirli ailelerin yeni evlerini aldıkları projeler arttı. Bazıları sadece ikinci ev almakla kalmadı, aynı zamanda kiralık dairelerle pasif gelir elde etmeye başladı. Kiralama getirisi, Cezayir’deki banka faizlerinin birkaç katına çıkabiliyor.

Bazı Cezayirli girişimciler ise, Ankara’da küçük ofisler açarak kendi ülkelerindeki inşaat firmalarıyla işbirliği yapıyor. Türkiye’deki kaliteli inşaat malzemeleri ve teknolojileri, Cezayir’deki projelerde tercih edilmeye başlandı. Böylece bu ilişki, sadece bireysel mülkiyetle sınırlı kalmadı — ekonomik işbirliğine dönüşmeye başladı.

Ayrıca, Cezayirli turist sayısı Türkiye’de hızla artıyor. Ancak bu turistler artık yalnızca yaz aylarında gezmek için gelmiyor. Birçoğu, “bir kez geldik, ev aldık, geri dönmek istemedik.” diyerek kalıcı hale geliyor. Ankara’da düzenlenen Cezayirli topluluk toplantıları, yemek partileri ve kültür günleri artık sadece yerel bir olay değil, sürekli büyüyen bir toplumsal yapı haline geldi.

Bu bağ, sadece para ile değil, insani değerlerle de besleniyor. Cezayirli aileler, Türkiye’de çocuklarının eğitimini düşünürken, Avrupa’daki kültürel dışlanmayı değil, Türkiye’deki aile odaklı toplum yapısını seçiyor. Kadınlar, sokaklarda baş örtüsü takmadan rahatça dolaşabiliyor, çocuklar ise hem Türk hem İslam kültürüne dayalı bir eğitime sahip oluyor.

Bu yüzden artık Kazablanka ve Ankara arasında sadece bir yatırım bağlantısı değil, bir yaşam bağlantısı kuruluyor. Her iki şehir de, farklı coğrafyalarda olsa da, benzer değerlerle, benzer hedeflerle, benzer umutlarla ilerliyor.

İstanbul’un neşesi ve enerjisi muhteşem, ancak Ankara’nın sakinliği, güvenliği ve düzeni, Cezayirli aileler için daha fazla “ev” hissi veriyor. Burası, sadece bir mülk değil — bir gelecek.

Ve bu bağ, sadece birkaç yıl önce başlayan bir trend değil. Artık bir dinamik, kalıcı ve büyümekte olan ilişki.

Cezayir’den gelenler, Ankara’ya gelirken, sadece bir ev almıyor.
Bir hayat seçiyor.
Bir ev buluyor.
Ve bir yurt, daha sonra bir ülke oluyor.